Moeder Christa: “Jordi heeft zijn draai gevonden”

In woon- en dagcentrum Amstel-Meer wonen 45 mensen. Eén van die bewoners is Jordi (27). Hij woont sinds anderhalf jaar op Amstel-Meer. Een ingrijpende beslissing, waar zijn moeder Christa nog steeds dagelijks mee worstelt: “Het is een rouwproces, maar dan met levend verlies. We zijn geen twee-eenheid meer. We waren 25 jaar lang altijd samen. Natuurlijk, er is ruimte gekomen in mijn leven. Ik kan op vakantie, ik kan meer werken en ik kan spontaan iets doen. Maar al die dingen gaan gepaard met het pijnlijke besef dat ik dit kan doen omdat Jordi niet meer thuis woont. Je bent er nooit echt klaar voor om de zorg uit handen te geven. Zoals thuis wordt het niet, maar je moet proberen te accepteren dat je de zorg uit handen moet geven. Ik wil niet de moeder van 80 zijn met een thuiswonende zoon van 50, dat is ook geen gezonde situatie. Op een gegeven moment moet je keuzes maken.”

Einde van een tijdperk

Het moment waarop Jordi voor de laatste keer met de stoellift naar beneden kwam in hun huis staat bij Christa nog steeds op haar netvlies gegrift: “Ik wist dat dit een einde was van een tijdperk. Een mooie tijd, maar ook een moeilijke tijd. Vijfentwintig jaar lang dag en nacht samen.” Jordi was namelijk niet de enige die verhuisde. Ook Christa maakte een nieuwe start. In een ander huis. Christa: “Ik moet mezelf echt opnieuw uitvinden. Er gaat ineens een wereld van mogelijkheden voor me open en ik kan steeds meer genieten. Maar er is ook altijd een onderliggend schuldgevoel.”

De beste remedie tegen dat schuldgevoel blijkt een bezoekje aan Jordi. Twee keer in de week gaat Christa bij hem op visite in Amstel-Meer. Op zondag neemt ze hem mee naar huis, waar ze een speelhoek voor hem heeft ingericht. Alles wat geluid maakt is favoriet. Al na een paar zondagen was Jordi gewend aan de nieuwe woonomgeving van zijn moeder.

Loslaten

Ook op Amstel-Meer lijkt hij zijn draai gevonden te hebben. Al blijft het lastig om in te schatten hoe hij zich voelt. Christa: “Ik merk eigenlijk geen verschil aan hem sinds hij anderhalf jaar geleden is verhuisd. Ik kan me ook voorstellen dat hij het prettig vindt, de drukte van andere bewoners om hem heen. Thuis zijn we met zijn tweeën. Ik wil hem die interactie niet ontnemen; ik zie hoeveel plezier hem dat geeft maar gevoelsmatig denk ik vaak: ik neem hem weer mee naar huis. Terwijl ik weet dat dit een betere keuze is. Voor hemzelf en voor mij.”

Als alleenstaande moeder ben je kwetsbaar, stelt Christa. “Jordi stond acht jaar op de wachtlijst en toen er een plek kwam moest ik van die gelegenheid gebruik maken, omdat een volgende kans zich misschien pas jaren later weer zou aandienen. Ik word steeds ouder en de verzorging van Jordi wordt lichamelijk steeds zwaarder.”

Geestelijk is de belasting van Jordi die niet meer thuis woont groot. Christa: “Je bent er nooit klaar voor om je kind uit handen te geven. Toen hij net op Amstel-Meer woonde belde ik wel tien keer per dag. Om te vragen of hij wel goed had ontbeten bijvoorbeeld, of om de begeleiding te vragen of hij wel goed ingestopt onder een dekentje lag als het tijd is om te slapen. En Jordi moet iets te frunniken hebben, dat vindt hij prettig. Daarom hangt er altijd een keycord met een speeltje aan zijn broek. Ook zorg ik ervoor dat er voor elke dag een schone set kleren voor hem klaar hangt. Ik neem op zondag altijd schone was mee en maak dan 7 setjes voor hem zodat hij elke dag iets schoons en nets aan heeft. Daarnaast vind ik het belangrijk dat hij veel buiten komt en dat hij gezond eet. Ik neem dus altijd een gezonde smoothie met veel kiwi mee, en ga zoveel mogelijk met hem naar buiten.”

Doe het wel

Ondanks de gemengde gevoelens die Christa heeft beveelt ze andere ouders die met hetzelfde dilemma worstelen aan om toch de stap te maken. Christa: “De woonplekken worden steeds schaarser, en ik zou dus aanbevelen om als je de kans krijgt het toch te doen. Ik kan geen tips geven over hoe je je staande moet houden als het moment er eenmaal is. Wat voor mij werkte was de pijn en het verdriet aangaan, helemaal doorvoelen wat dit voor mij deed. Zonder steun van anderen te zoeken, omdat ik bang was voor oordelen of opmerkingen die niet passen bij mijn gevoel. Maar dat is wat voor mij werkt, voor een ander werkt dit misschien juist niet. Wat ik wel heb geleerd is dat je moet loslaten en prioriteiten moet stellen. Niet alles is even belangrijk, en het is ook niet mogelijk om overal controle over te houden. Ook dat is een proces. In het begin klamp je je vast aan alles. Totdat je inziet dat je verdriet niet gaat om die kwijtgeraakte sok. Er zijn eigenlijk maar twee dingen echt belangrijk: de veiligheid en gezondheid van Jordi. De verhuizing van Jordi is één van de ingrijpendste momenten uit mijn leven, maar ik zie het ook als een nieuwe fase met nieuwe uitdagingen en mogelijkheden.”