Leven met NAH: Machiel Rombout

Ik ben Machiel. 45 jaar oud. Woon in een appartement in Amstelveen. Ik ben gehandicapt en toch vrij zelfstandig, golf, ga op wintersport… maar ik was iemand anders. Ook Machiel, op een haar na gepromoveerd in ontwikkelingseconomie. Bijna getrouwd met mijn Spaanse vriendin en ik speelde tennis en hockey op hoog niveau. Het is ervoor en erna. Daartussenin zit een hersenbloeding in 2000. Ze vonden me na twee dagen in een bed in Geneve waar ik voor een conferentie was. Het was op het randje, heb het overleefd… maar geheugen weg, kennis en sociale leven verdwenen en halfzijdig verlamd. Ik voelde mezelf een zombie in een rolstoel.

Revalidatie

En dan? Het is samen te vatten in één woord: revalidatie. Alles valt of staat ermee, dat kan je bijna letterlijk nemen. Ik heb mazzel gehad met mijn ouders. Ze hebben me niet alleen ondersteund, maar vooral mijn vader heeft het voortouw in het proces genomen. Dat was niet altijd even makkelijk. Hij wilde van geen wijken weten terwijl ik vaak dacht, laat me nou maar. Want, wat is je perspectief? Je krijgt een uitkering, zorg. Je kan weinig, hoeft niks. Je zou zomaar achter het raam kunnen gaan zitten en naar buiten staren totdat je leven ophoudt.

Zinvol leven

Maar ik heb ondervonden dat het niet zo hoeft te zijn. Door die revalidatie kreeg ik steeds meer functies terug. Ik heb weer leren lopen en de linkerhelft van mijn lichaam goed gebruiken. Ik ben weliswaar in constante strijd met mijn gebrekkige kortetermijngeheugen, maar mijn agenda is m’n beste vriend. Een zinvol leven bestaat voor een groot deel uit sociale contacten en structuur waarbinnen je dingen doet. Ik ga bijvoorbeeld één dag per week naar centrum NAH Amsterdam. Ik schilder daar, maak briefkaarten en ander grafisch werk zoals T-shirts. Net één gemaakt voor mijn ski-vriendin Jenny.

Eigen regie

Ik krijg nog meer ondersteuning van Ons Tweede Thuis. Hun woonvoorziening voor mensen met NAH (niet-aangeboren hersenletsel) is naast mijn appartementencomplex. Ze helpen me met het onderhouden van sociale contacten en een deel van mijn planning en administratie. Bij al die ondersteuning heb ik ervaren dat het belangrijk is dat ze je leven niet overnemen. Gelukkig willen ze dat ook niet. Eigen regie houden is eigenlijk de basis van goede revalidatie en een zo zelfstandig mogelijk bestaan.

Hole in one

En ik ben dus ook weer gaan sporten. Ontdekt dat je met één arm kan golfen. Eerst samen met mijn vader en nu ook met mijn oom. Gisteren voor de tweede keer hole in one geslagen over 160 meter. Niet slecht toch!