Er is geen morgen, alleen vandaag

Over jezelf ontwikkelen na een ‘knip’ in je leven

“Ik heb een aantal hersenbloedingen (CVA’s) gehad, raakte verlamd en lag op apegapen in een revalidatiekliniek. Dat was het dan, dacht ik. Toen kreeg ik opeens bezoek van mijn buurman uit Haarlem. Hij had ook een CVA gehad, volledig in de kreukels gelegen, maar hij kwam bij me langs op zijn racefiets! ‘Gerbrand’, zei hij, ‘dit is dus mogelijk en op wat voor manier dan ook, jij gaat er komen’. Ik ben gaan trainen en niet zo’n klein beetje. Acht therapieën per dag. Na twee maanden werd ik ‘vrijgelaten‘ uit de revalidatiekliniek. Weliswaar uitbehandeld maar bepaald niet uitgeleefd.

Kunst om de Hoek

Thuiszitten is niet mijn ding. De muren kwamen op me af, dus ik ben al snel op zoek gegaan naar iets om te doen. En hoe mooi, bij mij in de straat zat een atelier van Heliomare, het huidige ‘Kunst om de Hoek’ van Ons Tweede Thuis. Ik ben er gaan schilderen. Niet dat ik het van tevoren echt bedacht had, maar het gebeurde gewoon, net als zoveel in mijn leven. Ik doe dat nu al vier jaar. Ik kijk om me heen, ik zie, voel, denk na en begin. Kijk, hier ben ik nu mee bezig. Dat mannetje in de woestijn dat ben ik. Haha, daar mag je je eigen conclusies bij trekken.

Altijd ergens beter in worden

Als ik iets doe, dan wil ik er beter in worden. Dat was voor de CVA het geval en nu nog steeds. Ik ben van alles geweest, maar was ondertussen altijd bezig met muziek. Veel met geluidsopnames en montages. Hoe klinkt het in het echt, dat was mijn uitgangspunt. Niet minder maar zeker ook niet meer. Ik ben uiteindelijk geluidsboxen gaan bouwen. Mijn eigen merk: The Pied Piper (de rattenvanger van Hamelen, red.). Ik verkocht ze aan professionele musici als Wibi Soerjadi. In die tijd heeft een cellist een keer tegen me gezegd ‘Gerbrand… nou heb je ‘m. Ik hoor het verschil niet meer!’ Het mooiste compliment dat je kan krijgen toch?

Serieus genomen

En nu? Met dat schilderen gaat het steeds beter. Dat komt zeker ook door de uitdagende en kritische begeleiders hier. Ze vinden er altijd wel wat van en het kan altijd beter. Dat is als een motortje voor mij.

Ik word serieus genomen en heb, ook in deze fase van mijn leven, een vorm gevonden om mijn creativiteit te laten bloeien en te ontwikkelen.

’s Nachts word ik regelmatig wakker met een idee. Dan moet ik mijn bed uit en maak ik een kort schetsje voordat ik het kwijt ben. Daar kan ik dan op het atelier mee verder.

Toekomstdromen

En de toekomst? Daar heb ik na de ‘knip’ in mijn leven geen stress meer over. Je wordt op z’n zachtst gezegd wat pragmatischer doordat je de relativiteit van het leven hebt ondervonden. Als er tegenwoordig iets tegenzit, haal ik mijn gezonde schouder op en glijdt het van mijn verlamde schouder af, haha… En of ik nog dromen heb om ooit echt een goede kunstenaar te worden? Weet je, na zo’n CVA denk je niet meer in toekomst. Er is geen morgen, alleen vandaag. Vandaag gaat het gebeuren.”