De racerunner

“Ik train tweemaal per week. Bij de AKU in Uithoorn en de AVStartbaan in Amstelveen. Per keer vijf rondjes op de atletiekbaan. Ik heb net meegedaan aan de Haarlemmermeerrun en binnenkort loop ik een landelijke wedstrijd in het Vondelpark in Amsterdam. Best een forse inspanning voor mij, maar ik ga steeds harder.”

Herseninfarct

Pieter Water heeft zes jaar geleden een herseninfarct gehad. Bewegen is moeilijk geworden. Eén arm doet niet meer mee en zijn rechterbeen voelt hij niet. De coördinatie tussen zijn linker en rechter lichaamshelft is weg; ze werken niet meer samen. Ook praten is niet makkelijk.

Je hele bestaan vervalt

“Voor mijn herseninfarct was alles anders. Ik was enthousiast voetballer en barman bij mijn club Martinus in Amstelveen. Na het infarct is dat hele bestaan vervallen. Ik hoorde opeens nergens meer bij. Via de locatie waar ik ben gaan wonen, kwam ik in contact met Kookgroep SamenFit. Daar ben ik in de keuken van de catering aan het werk gegaan. Nico en Tamara van SamenFit zijn op z’n zachtst gezegd nogal enthousiast om mensen weer aan de gang te krijgen. Maar aanvankelijk geloofde ik er niet zo in.

Geen ontkomen aan

Nico zag op een goed ogenblik een racerunner. Een soort van raceloopfiets. Hij heeft me eerst een filmpje laten zien en me er vervolgens letterlijk ‘opgehesen’. Er was geen ontkomen aan, haha! Eerst was het nogal moeizaam. Alles moest op mijn handicap worden afgesteld. Daarna moest ik mijn evenwicht gaan vinden. Je holt met één hand aan het stuur en met één been op de grond. Ga er maar aan staan. Maar, toen ik mijn evenwicht gevonden had, ging het steeds sneller en nu moet je aardig doorhollen om me bij te houden.

Ferrari-rood

Die racerunner is een verhaal apart. Een lichte ferrari-rode constructie met drie racefietswielen en een soort van brommerzadel. Een stuur met handrem en een steun voor de niet-functionerende arm. Mijn been dat niet goed meedoet, hangt in een ‘sling’ die weer stevig aan het frame wordt vastgemaakt. Best een duur ding overigens, maar Nico heeft een fonds gevonden om hem aan te schaffen voor de lokale atletiekclub. Daar mag ik nu gebruik van maken om te trainen en om wedstrijden te lopen.

Nieuwe vrijheid

Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar nadat ik over mijn ‘weerstand’ heen was, ging het steeds beter. Dat wil niet zeggen dat het allemaal vanzelf gaat. Ik heb vaak een moreel steuntje in de rug nodig om het op te brengen naar de wedstrijden te gaan. Ook kan ik nog niet zelf op de fiets komen dus ik zal steeds assistentie nodig hebben. Ondertussen heb ik na al die ellende wel een nieuw soort vrijheid ontdekt. Ik kan weer naar buiten en heb een doel. En… misschien ben ik wel een inspiratie voor andere bewoners van mijn voorziening. Maar goed, nou eerst die race door het Vondelpark. ‘s Kijken wat ik daar kan laten zien!”