Ouders van Amstel-Meer: Tilly en Johan Vlaming over Bas

In woon- en dagcentrum Amstel-Meer wonen 45 mensen. Eén van die bewoners is Bas (49). Bas woont sinds zijn zeventiende op Amstel-Meer. Bas was één van de eerste bewoners. Vanaf de allereerste dag naar tevredenheid. Tilly: “Wij hebben er meer moeite mee gehad dan hij. Ik heb voor de grap wel eens gezegd als we hem na een dagje thuis weer naar Amstel-Meer brachten hij wel iets minder enthousiast zou mogen reageren, omdat we bijna aan onszelf gingen twijfelen. Ik heb nooit meer in mijn leven zo hard gehuild als de dag dat Bas uit huis ging, maar dat was snel over toen we zagen hoe hij het naar zijn zin had.” Vader Johan: “Hij vond het er meteen fantastisch.”

Zoveel mogelijk zwemmen

Tilly en Johan kunnen thuis ook niet concurreren met een speciale plek in Amstel-Meer: het zwembad. Wekelijks komt Johan naar Amstel-Meer om met Bas te zwemmen. Als het aan Bas ligt, brengt hij de hele dag in het zwembad door. Dat is te danken aan de zwemjuf van Saskia, de zus van Bas. Tilly: “Ik nam Bas vroeger altijd mee naar haar zwemlessen. De juf kwam naar me toe, vroeg of Bas kon zwemmen, en toen het antwoord ontkennend was zei ze kordaat: dan leer ik het hem wel. Dat heeft ze gedaan. Het ziet er niet helemaal uit zoals zwemmen, maar hij redt zich in het water en geniet er ook echt van.”

Volledige acceptatie

Bas voelt zich letterlijk en figuurlijk als een vis in het water op Amstel-Meer. En Tilly en Johan hebben zich ook helemaal verzoend met het feit dat Bas is wie hij is. Tilly: “We zijn 53 jaar getrouwd, en na 3 jaar kwam Bas. Het was een geweldig lief mooi ventje, maar ik had toch een bepaald onderbuikgevoel. Nu zijn moeders wel vaker ongerust over hun kinderen, maar uiteindelijk bleek dat er toch iets aan de hand was. Het duurde even voordat we daar aan gewend waren. Toen Bas 7 was is hij naar Kinderdienstencentrum De Lotusbloem gegaan. Vanaf dat moment accepteerden we dat hij was zoals hij was en dat het goed is zoals hij is. Bij Johan ging dat het snelst: je hoort vaak dat vaders meer moeite hebben met een kind met een beperking dan moeders, maar dat was totaal niet het geval bij ons. Bas en Johan zijn vanaf het eerste moment twee handen op één buik geweest. Net als Johan en Saskia trouwens, de zus van Bas.”

Andere dynamiek in huis

Zus Saskia had ook even tijd nodig om te wennen aan een broer met een beperking. Ze is drie jaar jonger, maar ontwikkelde zich veel sneller dan haar broer. De zorg voor Bas heeft ook grote impact op haar gehad. Tilly: “Toen Bas naar Amstel-Meer ging zei ze dat ze dat fijn vond, omdat Bas thuis veel aandacht vroeg. En dat was ook zo. Pas toen Bas uit huis was merkten we hoe groot de invloed hij had op ons gezinsleven. Nu is het precies andersom. In het weekend is hij vaak bij ons en dan zeggen we vaak: “Wat een heerlijke vent is het toch, wat is het fijn dat hij er is. Ik vind het belangrijk dat er binnen ons gezin ruimte is voor dit soort gesprekken, en dat je mag zeggen wat je voelt en denkt. Iedereen moet zich vrij voelen om zich uit te spreken. Johan: “Bas is nu echt een rustpunt in het gezin, terwijl hij vroeger soms een bron van onrust was. Het is zo mooi dat we nu een vorm hebben gevonden waarin we optimaal van elkaar kunnen genieten. De zondag is echt een fijne dag, waarin we in alle rust samenzijn.”

Blijven ontwikkelen

Bas heeft zich flink ontwikkeld in de tijd dat hij op Amstel-Meer woont. Dat past bij het Angelman syndroom, waar hij mee is gediagnosticeerd. Eén van de kenmerken is dat iemand zich blijft ontwikkelen. Tegelijkertijd kan iemand met Angelman plotseling vaardigheden verliezen. Tilly en Johan zien veel van de inspanningen van de begeleiders beloond worden in de vorm van vaardigheden. Tilly: “Ze hebben Bas bijvoorbeeld zelfstandig leren eten. Dat gaat erg goed en hij heeft er plezier in. Dat is echt te danken aan de liefdevolle begeleiding.”

Eigen normen en waarden loslaten

Liefdevol is het sleutelwoord bij het acceptatieproces van Tilly, Johan en zus Saskia. Laatstgenoemde heeft al laten weten dat zij de zorg voor Bas op zich neemt als Tilly en Johan er niet meer zijn. Ook die zorg geven Tilly en Johan vol vertrouwen uit handen. Tilly: “Uiteindelijk leer je dat het niet gaat om de waarden en normen van je gezin thuis voortzetten, maar om liefde, begrip en geduld. Als dat op orde is maakt het niet uit van wie Bas dat ontvangt. Dat is het enige dat echt belangrijk is. Als ik iets heb geleerd van 33 jaar leven met een kind in een instelling is dat het wel. Ik weet nog dat we, voordat Bas ging verhuizen, in praatgroepen zaten met andere ouders. In die groepen bespraken we tot in de kleinste details welke gewoontes vanuit huis voortgezet moesten worden. Nu weet ik dat die gesprekken eigenlijk afleidingsmanoeuvres waren om het niet over ons verdriet te hebben. Het gaat niet om details, het gaat om iemand anders de kans geven om liefde te geven aan jouw kind, op zijn of haar manier. Wij zien niet aflatende liefde en begeleiding bij de begeleiders. Dat is het enige dat écht telt.”