Samenzeggenschap: meepraten en meedenken
Samenzeggenschap. Wat een bijzonder woord. In de Centrale Cliëntenraad houden we ons bezig met medezeggenschap. Je mag meepraten en meedenken. En je kunt adviseren. Met de belangen van andere cliënten in je achterhoofd. Binnen je eigen driehoek gaat het nog een stapje verder. Dan is er sprake van samenzeggenschap. Je praat samen. Als gelijkwaardige gesprekspartners. In een ideale wereld is er waar mogelijk sprake van samenzeggenschap.
Als het om jouw leven gaat, is het prettig als je als gelijkwaardige partners met elkaar in gesprek kunt zijn. Bijvoorbeeld met je ouders of je begeleiding. Dan wordt er niet voor je bepaald maar kom je in gesprek tot een keuze. En als je dat gesprek daar niet voor nodig hebt, is dat ook prima. Maar wat nou als je niet kunt praten? Kan er dan wel sprake zijn van samenzeggenschap?
Op 21 april 2017 zijn Frans Tijsseling en Hans Schokman naar een bijeenkomst geweest over het SCORE-onderzoek. Hans vertelt daarover. “Aan dit onderzoek werken Ipse de Brugge, de Hartekamp Groep, Ons Tweede Thuis, Cordaan, ROC Mondriaan, ROC Nova College en Universiteit Leiden mee. Het is voor cliënten die veel zorg nodig hebben. Zij kunnen niet zelf vertellen waar ze blij van worden. Daarom gaan familieleden en begeleiders extra goed kijken hoe de cliënt zich gedraagt. Dan kunnen ze leren wat voor die cliënt prettig is en wat niet. Dat is belangrijk want ook die cliënten willen een goede kwaliteit van leven.”
En zo kom je ook toch tot een vorm van samenzeggenschap.
Niet door met elkaar te praten maar wel door goed naar elkaar te kijken en luisteren. Je hoeft niet op dezelfde manier te communiceren voor samenzeggenschap.
En dat is ook bijzonder. Bijzonder mooi!